ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ...

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

Θα την παρομοιάσω με τη φωτιά που ταυτόχρονα καίει αλλά και φωτίζει. Καίει το παρελθόν και φωτίζει την στιγμή σου, το τώρα σου και το μέλλον σου.

Η συνειδητότητα είναι ο μόνος δρόμος που σε οδηγεί μακριά απο τον πόνο। Εφ'όσον εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε απαλλαγμένοι από τον πόνο και την λύπη, μήπως είναι καλύτερα, τελικά, να μάθουμε να ζούμε μ'αυτά, αντι να προσπαθούμε να τα αποφύγουμε ;

Τό μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πόνου είναι περιττό. Δημιουργείται μόνο του, όσο ο νούς ασυνείδητα κυβερνάει τη ζωή σου. Ο πόνος που δημιουργείς τώρα είναι πάντα κάποια μορφή μη αποδοχής, κάποια μορφή ασυνείδητης αντίστασης σ'αυτό που υπάρχει.

Στο επίπεδο της σκέψης, η αντίσταση είναι κάποια μορφή κριτικής. Στο συναισθη-

ματικό επίπεδο, είναι κάποια μορφή αρνητικότητας. Η ένταση του πόνου εξαρτάται απο τον βαθμό που αντιστέκεσαι στην παρούσα στιγμή, κι αυτός με τη σειρά του εξαρτάται από το πόσο 'εντονα είσαι ταυτισμένος με το νού σου.

Οσο περισσότερο μπορείς να τιμήσης και να αποδεχτείς την Στιγμή σου, το Τώρα σου, τόσο πιο απαλλαγμένος είσαι απο τον πόνο, απο τα βάσανα και απαλλαγμένος απο την μαϊμου που είναι - ο εγωικός νούς.

Γιατί άραγε ο νους αρνιέται συνεχώς την Στιγμή σου ή αντιστέκεται σ'αυτή; Επειδή δεν μπορείνα λειτουργήσει και να διατηρήσει τον έλεγχο χωρις τον χρόνο, που είναι το παρελθόν και το μέλλον, κι έτσι αντιλαμβάνεται το άχρονο Τώρα σαν απειλή.

Χρόνος και νούς είναι στη πραγματικότητα αδιαχώριστα.

Οταν σκέφτεσαι το παρελθόν δημιουργείς χρόνο αλλά και όταν σκέφτεσαι το μέλον πάλι δημιουργείς χρόνο। 'Οταν ζείς το παρόν σου σταματάς να δημιουργείς χρόνο.

Δηλαδή κρατάς "τη φωτιά αναμμένη" γιατί αυτή η παρούσα στιγμή είναι η μόνη που έχεις, είναι η συνειδητότητά σου.

Το παρελθόν και το μέλλον να τα επισκέπτεσαι μόνο όταν χρειάζεται να ασχληθείς με τα πρακτικά θέματα της ζωής. Οι επισκέψεις σου να είναι πολύ σύντομές. Λέγε πάντα "ναί" στην παρούσα στιγμή.

Τι θα μπορούσε να είναι πιο μάταιο, πιο τρελό, απο το να δημιουργείς εσωτερική αντίσταση σε κάτι που ήδη υπάρχει; Παραδόσου σ'αυτό που υπάρχει. Πες ναι στη ζωή - καί δες πως ξαφνικά η ζωή αρχίζει να δουλεύει για σένα κι όχι εναντίον σου.

Κάποτε ένας φίλος καρδιακός μου αφηγήθηκε μια εμπειρία του. Καί άρχισε να λέει: " Ήταν Σάββατο δέκα και μισή το πρωί, όλα κυλούσαν ομαλά, εγω οδηγούσα κατά μήκος της Λεωφ.Αλεξάνδρας και τίποτα δεν φαινόταν ότι θα μου χαλούσε την διάθεση.

Διασχίζοντας την διασταύρωση της Κηφισίας, σταμάτησα στο φανάρι της Μιχαλακοπούλου έχοντας 5 αυτοκίνητα μπροστά μου και πλάι μου και άλλα τόσα πίσω μου.

Τρείς φορές άναψαν πράσινο τα φανάρια, αλλά ένας αστυνόμος στο μέσον του δρόμου δεν έλεγε να μας επιτρέψει να φύγουμε. Οταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν μας επιτρέπει να φύγουμε , μας απάντησε ότι έρχονται ποδηλάτες.

Ο κόσμος περίμενε πάνω απο τριάντα λεπτά χωρίς όμως να περνά ούτε ένας ποδηλάτης. Εζητήσαμε να μας αφήσει να διασχίσουμε την Μιχαλακοπούλου, αλλά πήραμε αρνητική απάντηση απο το όργανο.

Τότε άρχισε ένας καυγάς, γιατί ο κόσμος θεώρησε ότι ήταν παράλογη αυτή η άρνηση και πραγματικά είχαν δίκιο -τόση ώρα όλοι θα είχαμε περάσει απέναντι. Το βρισίδι πήγαινε σύνεφο, πόρτες αυτοκινήτων βροντούσαν, αλλά το όργανο δεν ίδρωνε το αυτί του.

Ο εκνευρισμός και η αρνητικότητα ήταν στο ζενίθ και το ένοιωθα πολύ έντονα.

Τότε λοιπόν κι εγω έβαλα τον Στράτο Διονυσίου στην διαπασών , βγήκα έξω απο το αυτοκίνητο και άρχισα να χορεύ. Οταν με είδαν οι άλλοι οδηγοί έβαλαν τα γέλια και είπαν: "αυτός είναι τρελός ρε!" Ξαφνικά όμως, ένας ένας οι πιο θαραλέοι άρχισαν να κάνουν το ίδιο. και το τραγούδι πήγαινε σύνεφ. Ούτε που καταλάβαμε πότε πέρασαν οι ποδηλάτες κι αν οι άλλοι δεν άρχιζαν τις κόρνες ακόμη θα χορεύαμε.