Κάποια ημέρα χωμένος βαθειά στη πολυθρόνα μου και συντονισμένος με το κανάλι της φημισμένης OPRA παρακο-λούθησα μια πραγματική ιστορία Μια ιστορία όπου ο σκηνοθέτης ήταν ...ποιός άλλος....η ίδια η ζωή. Ηταν μια παγωμένη μέρα του 1942, μέσα σ'ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένα μοναχικό αγόρι κοιτάζει πέρα απο το αγκαθωτό σύρμα και βλέπει ένα κορίτσι να περνάει .
Το κορίτσι συγκινείται κι αυτό από την παρουσία του. Σε μια προσπάθεια να εκφράσει τα συναισθήματά της, τού πετάει ένα κόκκινο μήλο πάνω απο τον συρμάτινο φράχτη - ένα σημάδι ζωής, ελπίδας και αγάπης. Το αγόρι σκύβει και πιάνει το μήλο. Μια φωτεινή ακτίνα έχει διαπεράσει το σκοτάδι του.
Την επόμενη μέρα, παρόλο που σκέφτεται πως είναι τρελός ακόμη και που του περνάει απο το νού ότι μπορεί να ξαναδεί το κορίτσι, ωστόσο κοιτάζει με ελπίδα έξω απο το φράχτη.
Από την άλλη μεριά του αγκαθωτού σύρματος, το κορίτσι λαχταράει να ξαναδεί εκείνη την τραγική φιγούρα που την συγκίνησε τόσο।
Έτσι, έρχεται προετοιμασμένη, μ'ένα μήλο στο χέρι. Παρά την χιονοθύελλα και το παγωμένο αέρα, δυο καρδιές ζεσταίνονται για άλλη μια φορά, καθώς το μήλο περνάει πάλι πάνω απο τον αγκαθωτό φράχτη.
Αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται για πολλές μέρες. Οι δύο νεανικές ψυχές από τις δύο πλευρές του φράχτη, ανυπομονούν να δουν η μια την άλλη, έστω και για μια στιγμή μόνο, έστω και για να ανταλλάξουν λίγες κουβέντες. Αυτή η σύντομη επαφή δημιουργεί και στους δυο τους έντονα ανεξήγητα συναισθήματα που τους εμψυχώνουν.
Στη τελευταία απο αυτές τις σύντομες συναντήσεις, το αγόρι χαιρετάει την καλή του λυπημένος και της λέει: " Αύριο μη μου φέρεις μήλο, δε θα είμαι εδώ. Με στέλνουν σε άλλο στρατόπεδο". Το αγόρι απομακρύνεται κι ο αβάσταχτος πόνος στην καρδιά του δεν τον αφήνει να κοιτάζει πίσω του.
Από εκείνη τη μέρα και μετά, η εικόνα του κοριτσιού εμφανιζόταν μπροστά του και τ6ν γαλήνευε στις στιγμές του πόνου του. Τα μάτια της, τα λόγια της, η έγνοια της για κείνον, το κόκκινο μήλο της, είχαν γίνει ένα έντονο όραμα που ερχόταν ξανά και ξανά και ανακούφιζε τους νυχτερινούς του εφιάλτες
Η οικογένειά του πέθανε στο πόλεμο. Η ζωή που ήξερε είχε τελειώσει για πάντα, αλλά αυτή η μία και μοναδική ανάμνηση έμεινε ζωντανή και του έδινε ελπίδα.
Το 1957 , δύο ενήλικοι στις ΗΠΑ, μετανάστες και οι δύο, βγαίνουν ραντεβού στα τυφλα " Και που ήσουν στο πόλεμο"; ρωτάει η γυναίκα. " Σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία" απαντάει ο άντρας.
" Θυμάμαι που έριχνα μήλα πάνω απο το φράχτη σ'ένα αγόρι που βρισκόταν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης", αναπολεί εκείνη. Συγκλονισμένος, ο άντρας λέει:" Και μήπως κάποια μέρα σου είπε το αγόρι, " Μη μου φέρεις πια άλλα μήλα γιατί με στέλνουν σε άλλο στρατόπεδο." "Ναι" απαντάει εκείνη, "αλλά πως είναι δυνατόν να το ξέρεις;"
Εκείνος την κοιτάζει στα μάτια και της λέει σιγανά: " Εγώ ήμουν εκείνο το αγόρι".
Ακολουθεί μια σύντομη σιωπή και μετά συνεχίζει : " Τότε μας χώρισαν, αλλά τώρα δε θέλω τίποτε και κανένας να μας χωρίσει. Θα με παντρευτείς; Αγκαλιάζονται συγκινημένοι
κι εκείνη του λέει: "Ναί".
Αυτή ήταν η ιστορία που αφηγήθηκε το 1996 την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στην εκπομπή της Όπρα Ουίνφρεϊ, αυτός ο ίδιος άντρας μίλησε δημόσια για την αθάνατη αγάπη που είχε για τη γυναίκα του εδώ και σαράντα χρόνια.
" Με τάισες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, με τάιζες όλα αυτά τα σαράντα χρόνια.
Τώρα εξακολουθώ να είμαι πεινασμένος για την αγάπη σου και μόνο ", είπε
Οταν η Ζωή γίνεται ο σκηνοθέτης ένα είναι σίγουρο ότι το έργο θα έχει περιπέτεια
που θα σου κόβει την ανάσα.
Μη φοβάσαι, η θεϊκή δύναμη είναι μέσα σου, αντέχεις. Ακόμη και οι πιο ζοφερές στιγμές στην ζωή σου μπορεί να κρύβουν τους σπόρους του πιο
φωτεινού αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου